کلینیک تخصصی دندانپزشکی مهرگاندی | ایمپلنت های دندانی

از دیگر اقدامات تخصصی در بخش ایمپلنت می توان به ذکر موارد زیر پرداخت:

سینوس لیفتینگ:

این فرایند به منظور بالا بردن کف حفره سینوس در فک بالا با هدف امکان کاشت ایمپلنت هایی با طول و ارتفاع بیشتر می باشد و در بیمارانی انجام می شود که بنا به دلایل مختلف دارای سینوس هایی با حجم بالا و یا افتادگی کف سینوس می باشند.

تقویت ساختار آناتومیکی ناحیه بی دندانی (GBR):

این فرایند برای بیمارانی صورت می پذیرد که دندان خود را در زمان های بسیار قبل از دست داده و استخوان ناحیه بی دندانی دچار تحلیل و پسرفت شده و فاقد قطر و ارتفاع مناسب برای کاشت ایمپلنت است. جراح با استفاده از مواد زیست سازگار اقدام به تقویت ناحیه می نماید.

پیوند استخوان یا گرافت:

در مواقعی که میزان استخوان محل استقرار دندان بنا به دلایلی بسیار ضعیف و فاقد امکان نصب ایمپلنت باشد و حتی با روش های استفاده از مواد زیست سازگار نیز امکان تقویت ساختار آناتومیکی آن فراهم نمی باشد، جراحان با استفاده از قطعه ای از استخوان های دگر نواحی غنی از استخوان، اقدام به زدن پیوند استخوان از فرد به خودش می نمایند.

در موارد معمول، پس از انجام کاشت بخش ریشه ای ایمپلنت توسط ایمپلنتولوژیست، این بخش توسط لثه بطور کامل پوشیده و محصور می گردد و بیمار به مدت دو تا سه ماه در حالت استراحت و ریکاوری قرار می گیرد تا حداکثر تطابق بیولوژیکی بین استخوان ناحیه و ایمپلنت نصب شده صورت پذیرد. پس از ایجاد این انطباق، جراح در طی فرایندی مختصر با حذف بخش لثه ای روی ایمپلنت مدفون شده در زیر لثه، امکان رویت آن را برای متخصص پروتز های دندانی فراهم می آورد. در این لحظه بیمار به بخش پروتزهای دندانی ارجاع داده می شود.